ARİFE GÜNÜ

ARİFE GÜNÜ

İskilip’ten uzakta bir arife gününü daha yaşıyorum. Çocukluğumdan bu tarafa Arife günü deyince aklıma gelenler; Sabah erkenden kalkıp, sabah namazından sonra mezarlığı ziyaret ederdik.

Ziyaret sırasında mezarlıkta kimse konuşmaz, huşu içinde ziyaret yapılırdı. İskilip’ e dışardan gelenler ile ilk mezarlıkta karşılaşılır, uzaktan selam verilirdi. Mezarlıktan çıkınca, fakirlerin açtığı sergiye sadaka bırakılırdı.

Arife Gününün rutin işleri ise, bayram alışverişini tamamlamak, bayrama hazırlanmaktı. Evlerde ise hummalı çalışma olur, baklavaların şerbetlenmesi, misafirlere verilecek ikramların hazırlanması, evin temizliği tekrar gözden geçirilirdi.

Bayram günü yapılacak pilav için, evde yoksa pirinç alınır. Tavuğu olanlar tavuk keser, tüyleri yolunarak tencereye konulurdu. Tavuk pişerken çıkan nefis kokusu, dışardan bile hissedilirdi. Tavuklar şimdiki gibi saman gibi, tatsız tuzsuz olmazdı.

Leblebicilere gidilerek, iri taneli leblebi alınırdı. Çocukluğumuzda bayramlık elbiselerimiz günler öncesinden alınır, bayramda giyilecek olan bu elbiseleri evde koyacak yer bulamazdık. Arife günü akşamı yeni alınan ayakkabıyı yatağın baş ucuna koyar, sabah olunca ayakkabıyı sevinçle giyerdik.

Bu sene iki bayramdır İskilip’e gidemedim. Arife günü mezarlık ziyaretini yapamadım. Dostlarımı göremedim. Böyle eskileri anarak, kendimizi avutur olduk. İskilip’te olanlar baklavayı, kıymalı’ yı, tepsi etini benim yerime de yesinler. Dost ziyaretine, benim yerime de gitsinler.

HERKESE AĞIZ TATLILIĞI İLE ,HAYIRLI BAYRAMLAR DİLİYORUM

Mustafa Yolcu- 30.07.2020